(C.) In nomine sanctae et individuae trinitatis. Heinricus divina favente clementia quartus Romanorum imperator augustus. Si ęcclesiis divino cultui mancipatis et fratribus inibi deo famulantibus imperialis patrocinii nostri solatium prebuerimus, nos inde pro[c]ul dubio divinitus remunerari non difidimus. Quapropter fidelium nostrorum tam presentium quam futurorum universitas noverit, qualiter reverendus abbas Adelbertvs ex monasterio Schafhvsa, quod est [constr]uctum in honore sancti Salvatoris et omnium sanctorum, privilegia quorundam venerabilium Romanorum pontificum Grgorii (!) videlicet septimi, Vrbani atque Paschalis, nostris obtutibus obtulit imperialem nostram humiliter postulans clementiam, ut, quicquid honoris et gratię illi prefato monasterio apostolicę suę auctoritatis confirmavere privilegiis, hoc imperialis nostrę dignitatis corroborare dignaremur preceptis. Igitur rogatu et c[on]silio archiepiscoporum: Adelberti Maguntiensis archiepiscopi, Brvnonis Treuerensis, Frederici Coloniensis et aliorum episcoporum: Bvrchardi Monasteriensis, Vdonis Hildinissemensis, Ebrehardi Eistetensis, Brvnonis Spirensis, Cvononis Strazburgensis, Frederici ducis necnon comitum Herimanni de Saxonia, Berengarii de Bauuaria, Tibaldi marchionis, Herimanni marchionis aliorumque nostri regni principum eius petitioni annuimus. Quicquid igitur predicto monasterio Ebrehardus comes et Bvrchardvs filius eius delegaverunt, villam scilicet Schafhusam cum mercato et moneta, villam quoque Hemmendal cum adiacente foresto, quod vocatur Randa, et appenditiis su[i]s et cum omnibus, quę ei ex predictorum comitum facultatibus seu aliorum fidelium oblatione iam concessa sunt vel in posterum iuste et legaliter concedentur, imperali nostra auctoritate confirmamus. Preterea, ut prefati monasterii fratres sine inquietudine propositum suum valeant securius et propensius exequi et omnipotenti domino debitę devotionis obsequium gratanter exsolvere, statu[i]mus et imperiali nostra auctoritate interdicimus, ut nullus sacerdotum, ducum aut comitum seu quelibet magna aut parva persona presumat sibi in eo loco [al]iquas proprietatis conditiones, non hereditari (!) iuris, non advocatię, non investiturę, non cuiuslibet potestatis, quę libertati monasterii noceat, vendicare, non ornamenta ęcclesię sive possessiones invadere, minuere vel alienare, sed ita sit ab omni potestate securus et Romanę sedis libertate quietus, ut in predictorum Romanorum pontificum privilegiis statutum est et confirmatum. Abbas autem cum fratribus advocatum, quem voluerit, instituat; qui si postmodum monasterio inutilis fuerit, abbas cum fratribus apud regalem iusticiam querimonia super eo habita eius adiutorio et auctoritate illum removeat et alium, quem sibi utilem perspexerit, preficiat. Si qua sane deinceps ęcclesiastica secularisve persona huius cartę nostrę paginam sciens contra eam temere venire temptaverit, secundo tertiove commonita si non satisfactione congrua emendaverit, banno nostro subiaceat et abbati ipsius monasterii pro illatis dampnis dupliciter componat. Ut autem hoc ab omnibus credatur et omni ęvo inviolabile permaneat, hanc cartam inde conscriptam et manu prop[ri]a corroboratam inpressione nostri sigilli, ut apparet inferius, iussimus insigniri.

Signum domni Heinrici quarti Romanorum imperatoris invictissimi. (M.4.)

Albertus Maguntinus archiepiscopus et archcicancellarius (!) recognovit. (SI.D.)

Data II. non. septemb., anno dominicę incarnationis millesimo CXI, indictione IIII, regnante Heinrico quinto rege Romanorum anno VI, imperante primo; actum est Maguntię; in Christo feliciter amen.