In nomine sancte et individue trinitatis. Heinricus divina gratia Romanorum imperator augustus Poppon[i] Stabulensis ecclesie abbati cunctisque eius successoribus. Cum universis Christi Iesu ecclesiis imperialis providentie cura deesse non debeat, tamen secundum apostolicam institutionem, qua domesticis fidei maxime iubemur bonum impendere, eis ecclesiis auxilii nostri suffragium impensius exibere debemus, que sub nostre provisionis tuitione consistunt et pro nostro et totius imperii statu speciali quodam studio orare non desinunt. Noverit itaque tam presentium quam omnis posteritatis nostre sollertia, quod Poppo Stabulensis ecclesie abbas imperialem nostram clementiam frequenti querimonia sollicitavit, eo quod villam unam Wilippe ad prebendam Stabulensium fratrum pertinentem Warnerus de Kerpene violenter invaderet. Cuius rei proclamationem, quam nos ipsi temporibus progenitoris nostri per abbatem Folcmarum in curia Leodii ventilari audivimus, quid a domino patre nostro responsum diffinitumve sit, integra veritate subterminabimus. Defuncto suavissime memorie avo nostro imperatore Heinrico pupillus pater noster cum totius regni amministratione in tutelam domni Annonis Coloniensis archiepiscopi commendatus est, qui utpote a parvulo facile impetravit, ut Stabulensem et Malmundariensem ecclesiam, que a principio constructionis sue sub unius abbatis regimine fuerunt, disiungeret, Malmundariensis ecclesie prelatum Coloniensibus archiepiscopis investiendum inviolabili decreto sanciret. Que res hoc solum rationis habere videbatur, quod ecclesiarum altera, idest Malmundariensis, intra terminum diocesis sue inveniebatur, altera vero Leodiensis episcopatus fines limitabat. Posito itaque Malmundarii abbate cepit utraque ecclesia cum totius regni scandalo pro sue partis firmamento vehementer agere, utrobique perturbatis et multis distractis rebus ecclesie. Ita factum est, ut Vilippe, que in episcopatu Coloniensi erat ad ecclesiam Stabulensem pertinens, ab illo intruso et adulterino Malmundariensi abbate in benefitium daretur. Quod discidium cotidianis incrementis validius eo usque progressum est, ut et patris nostri etas maturior et apertissima miracula, que per beatum Remaclum ius suum reposcentem in oculis totius imperii divina maiestas operata est, placato domno Annone archiepiscopo in antiquum statum ecclesias revocarent. Nec longe post nobis, ut predictum est, iam adultis fratres cum abbate suo Fulmaro de villa Vilippe proclamantes iuditio totius curie eam receperunt, ut, quam sine ulla infirmatione legitime possederunt, donec – factis in regno partibus, et quibusdam pro nobis agentibus, pro patre nostro quibusdam – iure regni confuso rursus per vim prenominata possessione privarentur. Qua tempestate per dei misericordiam sedata et agente nobiscum toto imperio habita Colonie curia spoliati fratres rursus proclamabant et, quia nos ipsos proprium et singularem advocatum ipsius ville Vilippe esse probatum est, iuxta formam iuditii a patre nostro promulgati redintegr[at]o iuditio universorum principum fratres in predium suum per legatum nostrum Lvdouuicum de Hamrestein introduximus. Et ne qua[m]quam deinceps inquietudinem pro iure suo patiantur, rei geste ordinem testamento nostro comprehendimus et ad perpetuam firmitatem sigillo nostro insigniri mandavimus.
Data Colonie anno ab incarnatione domini MoCoXo, indictione IIIa, per manum Alberti cancellarii.