Die Urkunden Heinrichs V. und der Königin Mathilde
<<*165.>>

Heinrich entscheidet (im Königsgericht) über die Besitzungen der Vasallen der bischöflichen Kirche zu Padua.

(Padua, 1116 März).

Vorbemerkung Thiel, Stand: 2010

Stumpf Reg. –.

Der Urteilstenor eines in curia Paduani episcopatus ausgestellten, von dem kaiserlichen Notar Ugizio geschriebenen Placitums des marchio Hermannus (III. von Baden) von 1158 November 18 (aus Or. im Archiv des Domkapitels zu Padua: Dondi dall’Orologio, Dissertazione 6,40 no 38 = Ficker, Forschungen 4,167 no 125; Reg.: Fester, Reg. Baden 1,11 no 124) lautet: Per iuditium suorum iudicum laudavit et confirmavit predictus marchio sententiam datam a rege Enrico de possessionibus famulorum Paduani episcopatus, sicuti in istrumento[!] continebatur, quod Iohannes [episcopus] sancte Paduane ecclesiæ in generali placito publice legit et ostendit. Super hoc laudaverunt iudices ipsius marchionis Hermanni, quatinus omne feudum, quod famuli Paduane ecclesiæ episcopatus in alias quoquo [Dr.: quoque] modo transtulerant personas et pro aliqua tenebant conditione, sive pro furno sive pro pampsidibus sive pro aliis conditionibus ab ipso episcopo, libere in episcopum Iohannem vel in eius successoribus[!] totum reversatur; et hanc sententiam firmam et ratam predictus marchio tenere sancxivit. Der Königstitel für Heinrich V. beruht wohl auf einem Versehen. Heinrich (VI.), Konrads III. Sohn, in Betracht zu ziehen, scheitert daran, dass dieser, von dem übrigens nur durch Wibalds Briefbuch überlieferte Briefe erhalten sind, während Konrads III. Kreuzzug von 1147–1149 nur in Deutschland die Regierungsgeschäfte führte (vgl. DDKo.III S. 519ff.). – Da Inhalt des istrumentum eine sententia war, handelte es sich bei dem Deperditum um ein Placitum, das zweifellos gleichzeitig mit den in Padua ausgestellten Placita DD.162–164 entstand. Während Ficker im Kopfregest a.a.O. (s.a. Forschungen 1,267) additiv davon spricht, dass der Markgraf einen Spruch Heinrichs “und ein Urtheil seiner eigenen Richter” bestätigte, ist doch wohl davon auszugehen, dass die Richter lediglich den Inhalt von Heinrichs Spruch wiederholten (laudaverunt). – Zu Hermann III. († ca. 1170), der wie sein Großvater Hermann I. auch den Titel eines Markgrafen von Verona führte, vgl. Wunder in ZGO 135,112.