Pseudo-Marinus von Eboli

Schillmann 3427

Ausstellungsdatum: 1282.11.18
Rubrik: Processus habitus contra Petrum regem Aragonum et Siculos ecclesie Romane rebelles.
Initium: Longa retro series

Zum Verzeichnis Schillmann

Brieftext

Ed. F. Olivier-Martin, Les registres de Martin IV (1281–1285) (Bibliothèque des Écoles françaises d’Athènes et de Rome 2e sér. 10, 1901–35) S. 107–114 Nr. 276

Processus habitus contra .. Regem Aragonum in die Dedicationis Basilice principis Apostolorum. Martinus etc. Ad certudinem presentium et memoriam futurorum.

Longa retro series ipsiusque diffusa narratio, cui vix tempora multa sufficerent, tedio grandi nimirum audientes afficeret, si quondam Frederici olim Romanorum Imperatoris posterorumque suorum culpas horrendas et excessus nefandos ab ipsis contra Deum et Romanam commissos ecclesiam, ac processus proinde per Romanos pontifices, predecessores nostros, rite habitos contra ipsos penasque juste illis indictas repetitio seriosa narraret. Ideoque summa rerum fastigia, prout imminentium casuum necessitas exigit et absque seductionis injuria materia patitur, decrevimus prosequenda. Et quidem communem non credimus latere notitiam qualiter fe. re. Innocentius papa IIIItus, predecessor noster, memoratum Fredericum, qui se per eosdem suos excessus et culpas innumeras indignum imperio et regnis omnique honore ac dignitate reddiderat, in concilio Lugdunensi, eodem approbante concilio, propter suas iniquitates a Deo ne regnaret vel imperaret abjectum ostendit, et denuntiavit omni honore ac dignitate privatum a Domino, et nichilominus sententiando privavit, ut in ejusdem predecessoris sententia contra ipsum Fredericum lata plenius continetur; qualiter etiam post ejusdem Frederici obitum, licet regnum Sicilie ad dispositionem ecclesie Romane, cujus juris et proprietatis existit, esset libere devolutum idemque predecessor de illo se provisurum in eodem concilio publice predixisset, quondam Corradus dicti Frederici natus, quamquam in eodem regno ex ipsius sui genitoris successione nullum penitus jus haberet, cum sicut ex premissis apparet nec ille mortis sue tempore habuisset, nec alias eidem Conrado jus competeret in eodem ipsum regnum, presemptione temeraria occupavit. Nec illius recentioris facti memoriam obliteravit oblivio, videlicet quod ipso Corrado subtracto de medio, quondam Manfredus, tunc princeps Tarentinus, quem velut de copula dampnata susceptum ad dicti regni successionem contra juramentum fidelitatis quod dicto predecessori prestiterat temere veniens, sub quondam Corradini nati dicti Corradi suique nepotis simulata protectione tutoria, ad quedam civitates, castra et alia loca regni ejusdem manus occupatrices extendit, propter quod et alios suos actus nepharios et graves offensas pie me. predecessor noster Alexander papa IIIItus ipsum ex causis variis excommunicationis vinculo innodatum Tarentino principatu, honore Montis sancti Angeli, omnibus comitatibus, terris, feudis, dignitatibus et aliis honoribus ac bonis et juribus, que in prefato regno et que alibi etiam ab ecclesiis et personis ecclesiasticis obtinebat, necnon et vicaria in quadam ipsius regni parte sibi ab Apostolica Sede concessa et etiam omnibus concessionibus, donationibus, largitionibus, confirmationibus et privilegiis, sive a predictis Frederico patre vel Corrado fratre suis, sive a Sede Apostolica in regno sibi factis eodem vel alibi etiam ab ecclesiis quibuscumque vel personis ecclesiasticis, tamquam rebellem et hostem Ecclesie Romane, ac violatorem fidelitatis sibi prestite manifestum, suorum jurium invasorem, occupatorem et detemptorem sacrilegum et tanquam sotiatum nefando federe Sarracenis, eorum complicem, ductorem et protectorem publicum, apostolica auctoritate privavit; cumque idem Manfredus nec hiis aliisve remediis contra malitiam ejus adhibitis in sua iniquitate remissior, sed in committendo cotidie prioribus deteriora ferventior, postmodum fraudolenter prefati nepotis sui morte conficta idem regnum proprio nomine occupans et regium in illo titulum et nomen usurpans, se ortus sui non erubescens primordia, in illius regem inungi et coronari fecisset, idem predecessor Alexander, ejus iniquitates et fraudes abhominans et detestans, cassavit et irritavit, cassum et irritum nuntiavit quicdquid circa ipsum Manfredum per unctionem seu potius execrationem, et coronationem quas recipere de facto presumpserat, quasque nullas esse constabat extitit tam temerarie tam dolose presumptum. Eisdem vero Manfredo et demum Corradino, qui etatem preveniendo malitiam a dictorum predecessorum suorum iniquis semitis non declinans, sed ad eadem imperium et regnum aspirans, prefatam ecclesiam et carissimum in Christo filium nostrum Carolum Sicilie regem illustrem insidiis multis impetiit et multipliciter apertis conatibus infestavit, propter quod contra eum et fautores suos per recolende memorie Clementem papam predecessorem nostrum varii habiti sunt processus, sua sorte succisis, nobis et regi ac regno predictis pacis et quietis serenitas arrideret in subitas tempestates acta est estiva tranquillitas, bellum in media pace surrexit, facti sunt hostes ex subditis. Et qui eidem regi Sicilie ad fidelitatis debitum tenebantur rebellionis spiritum infideliter assumentes, non solum hostilia sed tyrampnica patraverunt. Sicut enim gravis clamat infamia, processit adeo Panormitana civitas et civium presumptuosa rebellio, quod rebellandi audatia et jurium interversione regalium suique quantum in eis fuit abjectione dominii non contenta, ferine immanitatis dexteras ad crudelitates inauditas exposuit dum eorum exitiales iniquitas non solum quos ex devotis regis ipsius concepta potuit preoccupare nequitia sine sexus etatisve delectu inhumane cecidit, verum etiam partus quos adhuc viscerum partionem claustra materna celabant, illis seve desectis sic precipiti festinatione produxit in lucem, quod eis nimis proculdubio innaturaliter lucis usum, antequam concederetur natura, subtraxit, ipsis adeo prematura et impiissima cede cedis quod ortus eorum principia vite pervenit occasus. Quia vero sicut ex tunc multorum habebat assertio et jam probat exitus evidenter hec in nostram et ejusdem ecclesie turbationem et dispendium temptabantur, et plurium ad hoc intentio laborabat et studium ut fornacis quasi recenter extincte nos, ecclesia et rex iidem renovata eo graviora sentiremus incendia quo solent nocere gravius pericula recidiva. Nos tantorum malorum cupientes obstare principiis, ne sero medicina ipsis jam procedentibus pararetur, in festo Ascensionis Domini preterito nuper apud Urbemveterem, presente multitudine copiosa fidelium, de fratrum nostrorum consilio, universos et singulos, cujuscumque preminentie, conditionis aut status attente monuimus eisque districte precepimus ne in predicto regno vel ejus parte nos et eandem ecclesiam, aut prefatum Sicilie regem, qui regnum Sicilie tenet ab ipsa, per se vel per alium molestarent, impeterent vel etiam perturbarent occupando, invadendo seu occupari aut invadi faciendo regnum ipsum vel aliquam ejus partem. Precepimus insuper universis et singulis Christi fidelibus, et specialiter marchionibus, comitibus, baronibus, civitatibus, communitatibus et universitatibus castrorum, villarum et quorumcumque locorum Italie, maxime ipsius ecclesie Romane temporali jurisdictioni subjectis ne predictis molestatoribus, impetitoribus, perturbatoribus, occupatoribus vel invasoribus, seu occupari vel invadi facientibus dictum regnum vel aliquam partem ipsius in premissis intenderent et ne cum armis vel sine armis ad turbandum in regno eodem pacem prefatorum ecclesie ac regis Sicilie prestarent illis consilium, auxilium vel favorem publice vel occulte, neve super hoc societatem conjurationem aut fedus aliquod cum ipsis inirent. Si quis autem contra nostra monitionem et precepta premissa per se vel per alium quibuscumque dolo, fraude vel machinatione facerent, cujuscumque forent preeminentie, dignitatis, conditionis aut status, excommunicationis sententia, quam ex tunc in eos protulimus, ipso facto se noscerent innodatos, civitates quoque et communitates quaslibet, que contra monitionem et precepta eadem quocumque dolo, ingenio arte vel machinatione venire presumerent interdicti ecclesiastici sententie, quam ex tunc in illos promulgavimus, voluimus subjacere. Ad hec prediximus patriarchis, archiepiscopis, episcopis, abbatibus et aliis inferioris gradus prelatis quod si contra monitionem et precepta premissa vel eorum aliquod venire temptarent, nos eos omni ecclesie dignitatis honore, ceteros autem clericos, non prelationis officium sed dignitatis vel personatus seu alia beneficia obtinentes et privare curaremus obtentis et inhabiles reddere ad alia obtinenda prout facti qualitas suaderet; laicis vero cujuscumque preminentie, dignitatis, conditionis aut status et precipue temporaliter ipsi Ecclesie Romane subjectis expresse denuntiavimus quod si monitionem et precepta hujusmodi, contra ea per se vel per alium veniendo temere non servarent, nos tantam temeritatem impunitam remanere nolentes, ipsos feudis et aliis omnibus que a predicta vel aliis tenerent ecclesiis privare, vassallos eorum si quos habent a fidelitatis juramento quo tenerentur eisdem reddere penitus absolutos, et personis eorum citra mortis periculum et mutilationis expositis, ad expositionem bonorum illorum procedere prout culpe ipsorum exigerent et videretur expediens curaremus. Et licet Panormitane civitatis et civium nonnullorum castrorum illarum partium que contra eundem regem Sicilie rebellarent culpa gravis acerbiorem processum exigeret, nos tamen desiderantes quod civitatem, cives et loca predicta mansuetudo corriperet et a tanti erroris invio revocare erga eos non rigorem sed mansuetudinem votis nostris accomodam prosequentes, universitatibus predictorum civitatis, castrorum aliorumque locorum districte precepimus ut cujuslibet difficultatis et dilationis objectu sublato ad nostra ecclesie ac regis eorundem mandata redirent, quodque predictos molestatores, turbatores, occupatores, invasores aut dantes eis in hoc auxilium, consilium vel favorem in dictis civitate, castris, villis seu districtibus eorundem nullo modo receptare vel recipere attemptarent, nec ipsorum aut alicujus eorum dominio vel regimini se quoquomodo submitterent, neve ipsis vel eorum alicui contra ecclesiam vel regem predictos impenderent in predictis auxilium, consilium vel favorem publicum vel occultum; et nichilominus confederationes seu obligationes quaslibet, si que inter universitates easdem vel inter ipsas et quoscunque alios initas sive factas super occupatione ac invasione predictis, et juramenta de illis servandis vel alias pro predictis hinc inde prestita relaxantes omnino, universitatibus ipsis aperte prediximus quod nisi premissa celeriter adimplerent, contra civitatem, castra et villas eorum spiritualiter et temporaliter sic procedere actore domino curaremus quod pena docente sue temeritatis et superbie recognoscerent qualitatem. Ceterum licet dum hiis et aliis modis et viis filiorum salutem paterna venabatur affectio, reliquorum civitatum, castrorum, villarum ceterorumque locorum, civium et incolarum Sicilie in nostram notitiam perlata rebellio et precipue Massanensis qui, eorundem Panormitanorum immitati sevitiam, quamplures ex ministris et devotis regis ipsius post securitatem eis prestitam crudeliter trucidasse dicuntur, castrum regium loci ejusdem temerariis ausibus occupantes causam multe commotionis induceret. Nos tamen propterea non desistentes a ceptis, venerabili patre nostro G[erardo], episcopo Sabinensi, ad partes illas cum plene legationis officio tanquam pacis angelo destinato, bona in illis et pro illis partibus quesivimus, nec venerunt; pacem expectavimus et turbinis gravioris tempestas apparuit, machinatis jam dudum, ut communis quasi fert opinio, et subsecutorum consideratio satis indicat evidenter, dolis et insidiis revelatis. Siquidem Petrus rex Aragonum, quem carissimum filium nominari non patitur exprimendus inferius status ejus, de procedendo adversus Affricam quesito colore, insulam Sicilie, terram peculiarem ipsius ecclesie, militum et peditum caterva stipatus invadens, occupans et in illa ejusdem ecclesie pacem turbans, gravem contra eam seditionem excitans graviterque populum concitans, in eam temeritatis prorupit audatiam quod cum civitatibus aliisque locis, universitatibus, civibus et incolis ejusdem insule quibus ratione uxoris, filie scilicet memorati Manfredi, natorumque suorum se teneri pretendit, confederationibus, pactis et conventionibus, ut fertur, quin potius conspirationibus et scelestis factionibus initis, regium in regno predicto nomen usurpat, se regem Sicilie nominat et gerere pro Sicilie rege presumit, in majoris presumptionis augmentum prefato regi Carolo in suis litteris regi[s] Sicilie titulum subtrahendo, sicque non solum dictos Panormitanos, quos alias pluries per nuntios sollicitasse dicitur, in incepte contra dictum regem Carolum seditionis et rebellionis contumacia affirmavit, eos per se ac gentem suam fovens, ipsisque favens in illa, et tam ipsos quam ceteros insule memorate rebelles adeo contra eandem ecclesiam eorum matrem et dominam concitavit, quod nonnulli ex eis et specialiter Messanenses, qui ante ipsius in insula memorata presentiam dicti legati nuntios humiliter admittebant, dominium ejusdem recognoscentes ecclesie nomenque publice invocantes, eos postea contumaciter admittere denegarunt, baculo arundineo, eidem scilicet regi Aragonum pretextu dictorum uxoris et filiorum ipsius, ut dicitur, i[n]nitentes, quos tamen uxorem, filios sive regem per eos seu ipsorum ratione in eadem insula vel alique dicti Sicilie regni parte jus aliquod non habere premissa declarant, et nos nichilominus decernimus et etiam declaramus. In que autem crimina falsa regie dignitatis, immo et simplicis magistratus assumptio, seditio violentieque cum armis commissio incidant; quibus adicendi sint penis talium patratores non est opus exprimere quia, id nota et vetustussima decreta sanxerunt. Nec leve hiis pondus adicitur si ejusdem regis et regni Aragonum conditio explicite describatur. De archivio namque ipsius ecclesie monimenta prodeunt manifeste testantia qualiter pie me. Innocentius papa IIIus, predecessor noster, quondam Petrum regem Aragonum, dicti Petri Aragonie regis avum, .. Arelatensi ejus temporis archiepiscopo et aliis personis ecclesiasticis nec non et quampluribus suis associatum proceribus, per mare ad Sedem Apostolicam accedentem, ut inibi ab eodem predecessore Innocentio militare cingulum et regium acciperet dyadema, honoravit multipliciter honorifice ac benigne recepit, et in ecclesia sancti Pancratii martiris juxta Transtiberim per. bo. me. Petrum Portuensem episcopum faciens in regem inungi, deinde propriis manibus coronavit et regalia insignia universa, mantum videlicet et colobium, septrum et pomum, coronam et mitram, que ad opus ipsius non solum spetiosa sed et pretiosa parari fecerat, ex more in regum coronationibus observando largitus eidem, ab ipso juramentum corporale recepit, per cujus religionem memoratus rex inter cetera fidelitatem obedientiam ipsi summo Pontifici ejusque successoribus et ecclesie Romane regnumque suum in ipsius obedientia fideliter conservare promisit, ac demum idem rex, cum multo tripudio et applausu coronatus, juxta ipsum predecessorem Innocentium ad basilicam sancti Petri apostolorum principis rediens, super illius altare septrum et diadema deposuit et militarem ensem de manu ejusdem predecessoris accepit, denique suum regnum, antea censuale a suis predecessoribus eidem ecclesie constitutum, cupiens principali post Deum ejusdem beati Petri et Apostolice Sedis protectione muniri, predecessori eidem Innocentio et per eum ipsi sacrosante Apostolice Sedi obtulit, illudque sibi et ejus successoribus imperpetuum divini amoris intuitu et pro remedio anime sue et progenitorum suorum novo adjecto censu constituit censuale, pollicendo adiciens et adiciendo pollicens quod ipse ac successores sui specialiter eidem Sedi fideles et obnoxii teneantur; hec autem perpetua lege fore servanda decernens, ut hujusmodi regalis concessio firmitatem inviolabilem obtineret, ipsam in scriptis redactam de procerum curie sue consilio, presentibus dicto Arelatensi archiepiscopo, Sanctio patruo suo, Hugone de Baucio et Arnaldo de Fatiano, suis baronibus, sigilli sui munimine roboratam eidem Innocentio predecessori concessit. Nunquid igitur premissa collata pariter et sollerti examinatione discussa dictum regem Aragonie nepotem fidelitatis, ad quam memoratus avus suus, cujus est in eodem Aragonie regno heres, ipsum sicut et successores suos ceteros tam publice tam sollempniter obligarat, eidem ecclesie debitorem et violatorem publicum reum grandis infidelitatis et dampnabilis non accusant profecto fidei debite violatio violantem procul dubio arguit infidelem, presertim cum premissa non leviter aggravet fraudolenta confictio, qua idem rex Aragonie nepos, non absque fraudis comento notabilis, fincxisse detegitur et apud nos etiam per sollempnes nunctios affirmasse quod cum sumptuoso et sollicito apparatu ad Dei et ecclesie servitium et exaltationem catholice fidei potentie sue brachium dirigebat; quod tamen contra fidei ejusdem utilitatem dictum regem Carolum crucesignatum in Terre Sancte subsidium et publice ad Dei ejusdemque fidei obsequia prosequenda dispositum, nulla diffidatione premissa, quod multorum juditio prodictionis notam non effugit, hostitiliter impetendo, necnon contra ipsam matrem ecclesiam ejus, ut predicitur, terram invadendo et occupando direcxit. Nec eum excusat sed accusat potius quod ad partes Africe insule predicte vicinas diebus aliquibus declinavit. Id enim ipsum ideo concinasse probat immo et convincit eventus ut oportunitate captata com[m]odius iniquitatem quam conceperat parturiret, maxime cum per suos nuntios missos exinde pluries dictos Panormitanos sollicitasse, ipsis in presumpta malitia consilium et auxilium obtulisse dicatur, nec sit verisimile quod eandem Africam terram quippe diffuso vastam ambitu, refertam incolis non prorsus imbellibus, crebris munitionibus, ut habet fama, non vacuam, opibus et aliis opulentam, cujus invasionem vix multorum regum principumve quorumcumque potentia coacervata presumeret, ipse ad hoc procul dubio divitiis impar et juribus, cum comitiva tam modica bellatorum, solus assumeret invadendem. Nunquid et iterum hec non patenter ostendunt quod sepefatus rex Aragonie nepos, tanquam insule memorate dicti regni Sicilie partis non modice manifestus invasor et occupator, ac Panormitanorum rebellium et seditionis, commotionis seu concitationis pacisque turbationis contra prefatum regem Carolum mote notorius fotor et fautor, et adversus ipsam ecclesiam actor et factor suique complices, comites, satellites et ministri premissam per nos in festo predicto latam in nostris monitionibus, preceptis et inhibitionibus non parentes, excommunicationis sententiam incurrerunt, nec absolutionis vassallorum suorum a juramento fidelitatis, si quo tenentur eisdem, privationis feudorum que ipsi a Romana vel quibuscumque aliis tenent ecclesiis et expositionis personarum citra mortem et mutilationem bonorumque suorum comminatum in eodem festo periculum evitarunt. Universos autem sepefate rebelles insule, scilicet Messanenses Agrigentini et ceteros civitatum, castrorum, villarum aliorumque locorum ejusdem insule cives, habitatores et incolas, cujuscumque sint preminentie, dignitatis, conditionis aut status, qui dictis Panormitanis in pertinatia rebellionis assumpte saltem se illis simili audatia sociando, et eos proinde validiores et firmiores in illa reddendo, necnon societatibus, confederationibus, pactionibus, penarum et juramenti adjectione firmatis, ut dicitur, uniendo faverunt et tam alios quam Panormitanos eosdem qui prefato regi Aragonie nepoti contra prohibitiones et monita nostra premissa intendere in invasione ac occupatione predictis ipsum recipere ac receptare, se illius regimini submittere, sibive contra ecclesiam vel regem Carolum predictos favorem et auxilium impendere presumpserunt, eisdem sententie subjectos et periculo esse procul dubio liquet expositos, civitates vero, castra, villas et alia loca predicta necnon et universitates ipsorum ecclesiastico supposita interdicto. Hec sunt igitur que per eundem regem Aragonie nepotem Deo et ecclesie servitia offeruntur, hec sunt que ipsius ecclesie prosequi se jactabat obsequia, hec fidei catholice incrementa; sic exaltationem religionis Christiane prosequitur, sic procurat; sic Dei, fidei, ecclesie ac religionis earundem hostes persequitur, sic impugnat; talibus in se regalem dignitatem intitulat; talibus titulis vitam suam, famam genusque decorat. Licet itaque tantis excessibus excedentiumque demeritis processus gravior deberetur et ad executionem premissarum comminationum procedere non injuste possemus, immo etiam sicut predictorum consideratio perhibet deberemus, quia tamen nescit a caris caritas etiam lesa recedere, inductu paterne caritatis inducimur ut, cum simus licet insufficientibus meritis illius vicarii qui non mortem peccatorum sed ut convertantur et vivant se velle fatetur, regem Aragonie et alios prefatos denuntiationibus, monitionibus, mandatis, prohibitionibus et comminationibus ad conversionem celerem, ne in peccatis, iniquitatibus et sententiarum laqueis, quibus se, ut premissa docent apertius, involuerunt, in morte obdormiant, excitemus. Ideoque presente hac multitudine copiosa fidelium, de fratrum ipsorum consilio, denuntiamus eosdem Petrum regem Aragonie nepotem, suos comites, complices, satellites et ministros ac Insule memorate rebelles ex supradictis causis excommunicationis, civitates, castra, villas et alia loca prefata necnon et universitates ipsorum interdicti premissis latis per nos sententiis subjacere, de novo tam in regem et alios sepefatos quam in universitates, castra, villas et loca predicta ex causis eisdem, et propter auctam eorum contumaciam in non parendo nostris monitis et preceptis et a nobis prohibita pertinaciter prosequendo diutius, similes sententias promulgantes. Ipsum autem regem et exteros universos et singulos, qui cum eo seu alias in auxilium presentis turbationis sive rebellionis dictam insulam intraverunt, vel inibi existentes eidem turbationi seu rebellioni quomodocumque faverunt, attente monemus eisque districte precipimus ut ab hujusmodi suis excessibus et offensis desistentes omnino insulam eandem penitus exeant, nunquam illuc in nostrum ecclesie vel regis Caroli quo ad premissa qualecumque prejudicium redituri; adicientes ne quis de novo ad id eandem insulam intret vel aliquam ejusdem Sicilie regni partem publice vel occulte impetat, turbet aliquatenus vel molestet; universis quoque civibus, incolis, habitatoribus et universitatibus civitatum et aliorum locorum ipsius insule cum similibus monitione ac districtione jubemus, ut regem Aragonum et exteros memoratos de ipsa insula prorsus expellant, numquam eos vel alios ad premissa vel similia inibi recepturi; districtius insuper inhibemus ne idem rex Aragonie se regem Sicilie nominet, sigillum regium sub intitulatione regni Sicilie assumat vel utatur assumpto, neque privilegia, immunitates, feuda, donationes, bona vel jura quecumque in eo aut aliqua ejus parte concedat vel tanquam rex Sicilie quicquam agat, neque dominium vel subjectionem aliquam in quascumque singulares personas aut terras ipsarum seu potestariam vel quamlibet rectoriam sive officium quocumque nomine censeantur in civitate vel quovis alio loco maxime ipsius regni Sicilie aut alicujus partis Italie in nostrum, ecclesie aut regis Caroli eorundem quomodocumque vel qualecumque gravamen per se vel per alium recipiat vel acceptet, aut cum eis vel eorum aliquo in prefatorum ecclesie ac regis gravamen, ut predicitur, societatem sive aliam confederationem contrahat vel observet qualitercumque contractam, neque singulares persone premisse vel alie undecumque civitates vel alia loca eidem in Ecclesie ac regis Caroli predictorum persecutione hujusmodi persistenti vel alii pro eo seu in favorem ipsius premissa concedant vel aliquid premissorum, vel ipsum aut alium pro eo, vel in favorem ipsius ad predicta vel eorum aliquid eligant, nominent recipiant vel assumant. Nec ipse rex Aragonum vel quavis alius eadem singulares personas civitates et loca vel universitates ipsarum specialiter, aut cujuscumque partis regni Sicilie, ut se vel terras suas ejusdem regis Aragonum dominio vel obedientie cuicumque supponant, aut eum vel alium pro eo seu in favorem ipsius in potestatem, rectorem vel ad aliud quodcumque officium, ut predicitur, eligant, nominent vel admittent, sive cum eo societatem vel confederationem aliquam contrahant vel qualitercumque contractam observent, aut quod cives, incole, habitatores, civitates vel alia loca predicta seu universitates ipsorum, presertim cujuscumque partis ejusdem regni Sicilie, a nostra, Ecclesie, regis Caroli predictorum fidelitate seu devotione quomodolibet avertantur, vel aversa etiam in hujusmodi aversione persistant per se nuntium vel litteras inducere aut donis, promissionibus seu alio modo quovis allicere vel etiam sollicitare presumant, neve singulares persone, civitates, castra ville aut loca prefata se dicti regis Aragonum hujusmodi Ecclesie ac regis Caroli persecutioni quomodolibet insistentis dominio, regimini vel obedientie qualicumque subiciant, sive in nostrum, Ecclesie seu regni Sicilie prejudicium vel gravamen, ut predicitur, ipsum regem Aragonum litteras, nuntios suos, vasa quevis apta cuicumque navigio gentemve recipiant vel receptent vel ad ipsum vadant, eive litteras mittant aut sibi, genti vel nuntiis suis aut aliis pro eis, maxime in aliqua parte ipsius regni Sicilie obediant vel intendant, fodrum ministrent, equos, arma vel vasa hujusmodi sub venditionis titulo aut aliter quomodocumque concedant, seu ab ipso rege Aragonum vel alio pro eo privilegia, immunitates, feuda vel largitiones quaslibet in eodem regno Sicilie, quas constat et nos nichilominus declaramus et decernimus non tenere, vel alibi occasione instantis negotii ejusdem regni Sicilie, aut stipendia ubicumque contra nos, Ecclesiam vel regem Carolum predictos recipiant, vel pro receptis promissum audeant servitium exhibere aut alias prestare consilium vel favorem publicum vel occultum, nec cum ipso rege Aragonum vel alio pro ipso seu in favorem ipsius societatem, colligationem vel quascumque conventiones in nostrum, Ecclesie aut regis Caroli eorundem qualecumque dispendium contrahant aut contractas, etiam sub vincula juramenti vel quarumlibet adjectione penarum sive pactorum, audeant observare. Singulariter autem Michaelem Paleologum, qui se Imperatorem nominat, quemque super hiis et precipue super impenso in predictis memorato regi Aragonum nepoti contra nos, eosdem Ecclesiam et regem Carolum consilio, auxilio et favore necnon pactis, conventionibus et confederationibus initis cum eodem argumenta verisimilia deferunt, vox preterea publica et communis continue quasi accusationis incessat, omnesque sibi de facto vel quomodocumque subjectos attente monemus eisque districte precipimus ut omnia monitiones, precepta, inhibitiones premissa que ipsos Michaelem et subditos contingunt, vel possunt quequomodo contingere, vel in eis seu quoad eos qualitercumque locum habere, que omnia et singula voluimus pro nominatim singulariter et expresse repetitis haberi et velut taliter repetita robur efficatiamque sortiri, diligenter observent eisque studeant in omnibus et per omnia humiliter obedire. Alioquin tam ipsos regem Aragonum nepotem et Michaelem Paleologum quam alios universos et singulos dictis nostris monitionibus preceptis vel inhibitionibus non parentes, cujuscumque sint preminentie, dignitatis conditionis aut status ecclesiastici vel mundani excommunicationis sententia, quam in eos de ipsorum fratrum consilio exnunc ferimus, perinde innodatos esse decernimus ipso facto ac si expressi fuissent in hujusmodi processus nostri serie nominatim, civitates vero, castra et alia loca quelibet necnon universitates que ipsis monitionibus, preceptis et inhibitionibus non parebunt ecclesiastico interdicto, quod ex nunc promulgamus in illa, esse volumus eodem modo subjecta. Interdicta vero premissa sic arte precipimus observari, ut in locis que inciderunt in ea vel in futurum inciderint nulla ecclesiastica sacramenta, exceptis dumtaxat baptismate parvulorum et penitentiis morientium, ministrentur, nulla divina celebrentur officia, nisi solum missarum sollempnia, que in cathedralibus ac aliis collegiatis et parrochialibus ecclesiis ad conficiendum corpus Christi morientibus ministrandum, submissa voce, clausis januis, interdictis et excommunicatis prorsus exclusis, semel tantum in septimana permittimus celebrari, non obstantibus quibuslibet privilegiis vel indulgentiis Cisterciensibus, Predicatoribus, Minoribus vel aliis religiosis aut secularibus personis, dignitatibus, civitatibus, castris, locis, collegiis vel universitatibus quibuscumque sub quavis forma vel expressione verborum ab eadem Sede concessis, que omnia quoad hoc omnino viribus vacuamus. Et nichilominus societates, colligationes, conventiones hujusmodi et quaslibet alias factas et etiam faciendas in favorem dicti regis Aragonum quoad instans negotium ejusdem regni Sicilie, aut in Ecclesie seu regis Caroli predictorum qualecumque dispendium vel gravamen etiam si fuerint juramentorum, penarum adjectione vel quovis alio vinculo roborate, de potestatis plenitudine dissolventes et carere decernentes omni robore firmitatis, universos et singulos qui se ad earum observationem quomodocumque seu quantumcumque sollempniter astrinxerunt, ad eas observandas decernimus non teneri, nec pro eo quod ipsas de cetero non servaverint de reatu perjurii aut ratione penarum vel conventionum quorumlibet adjectarum in illis posse in judicio vel extra judicium impeti seu aliquatenus molestari; quinimmo eos ab illarum observatione sub pena excommunicationis, quam ex nunc ferimus, et ipsos si secus fecerint incurrere volumus, ipso facto precipimus penitus abstinere. Sane omnibus tam personis ecclesiasticis et secularibus quam civitatibus locisque aliis et universitatibus supradictis, que hujusmodi mandatis nostris, preceptis et inhibitionibus contumaciter non parebunt, aperte predicimus quod non solum ad exequendum comminationes premissas, sed et alias gravius spiritualiter et temporaliter contra eos, et specialiter contra civitates quas contigerit in hujusmodi contumacia deprehendi, ad privandum eos archiepiscopali vel episcopali dignitate, contra memoratos vero rebelles dicte insule, ad interdicendum ipsis cum quibuslibet aliis et aliis quibuscumque cum eis omne commertium, quando et prout facti suaserit qualitas et expediens fore viderimus, procedemus. Ad hec prefatis regi Aragonum, Michaeli Paleologo et ceteris universis qui contra premissa nostra monita, precepta vel inhibitiones predictum regnum Sicilie in prefata insula sive in reliquis ejusdem regni partibus invadere, turbare, impetere seu quomodolibet molestare presumpserunt publice vel occulte, hoc generali et publico denuntiamus edicto, quod nisi dictus rex Aragonum et alii predicti in eisdem insula et regno Sicilie ac vicinis seu totius Italie partibus commorantes infra instans festum Purificationis beate Virginis, alii vero magis remoti infra kalendas mensis aprilis, et dictus Paleologus infra kalendas mensis maii proximo futuras, quod tempus eis ad hoc pro peremptorio termino assignamus, humiliter ad nostra et ecclesie mandata redierint, precise nostris parituri beneplacitis et tam nobis et Ecclesie quam memorato regi Carolo de contumatia et contemptu, dampnis et injuriis omnique interesse satisfactionem plenariam competenti tempore, quod eis ad id prefiximus, impensuri, ex nunc personas earum, citra mortis et mutilationis periculum, et omnia bona mobilia exponimus a quibuslibet fidelibus libere occupanda, ipsosque feudis, bonis et juribus omnibus que a Romana vel aliis quibuscumque tenent ecclesiis, privilegiis, indulgentiis et gratiis a juramento fidelitatis quo forsan tenentur eisdem penitus absolventes. Lapso vero dicto termino, quandocumque nobis visum fuerit, ad privandum eundem regem Aragonum, ipsius etiam absentia non obstante, prefato regno Aragonie omnibusque aliis terris suis, seu ad ipsa regnum et terras similiter exponenda, quoad ipsum regnum et terras prefata semper nostro et ejusdem Romane Ecclesie jure salvo, et nichilominus contra eum pro qualitate criminum, quibus ut pretactum est eum obnoxium superiora pretendunt, quantum nostrum patietur officium, facti qualitas suggeret et nobis expedire videbitur, auctore domino procedemus. Predictas vero excommunicationis sententias prohibemus absque speciali mandato Sedis Apostolice, nisi forsan in mortis articulo, relaxari; quo casu nisi absolutionis beneficium optinentes infra tres menses postquam restituti fuerint sanitati, de loco interdicto si forsan inibi fuerint recedentes, apostolico se conspectui curaverint presentare, satisfacturi de suis excessibus pro quibus hujusmodi sententias incurrerunt et ipsius Sedis beneplacitis parituri, eo ipso in easdem sententias relabantur. Ipsas quoque sententias sic firmiter et inviolabiliter volumus observari, quod absolvendi ab eis vel relaxandi easdem, nisi forsan in mortis articulo, ut dictum est, tam omnibus nostris penitentiariis quam aliis quibuslibet confessoribus, sive generalibus sive specialibus seu familiaribus, quarumcumque vel quantumcumque sublimium personarum ubilibet consistentium adimimus potestatem, etiam si a nobis vel aliquo predecessorum nostrorum, sub quacumque verborum forma, generalem vel specialem aut liberam absolvendi aliquem vel aliquos a sententiis hominis vel canonis seu alias eas quomodolibet relaxandi obtinuerint facultatem. Si quis autem, sine dicte Sedis speciali mandato obtinendo, deinceps contrarium forte presumpserit, tam absolventem a predictis sententiis seu relaxantem easdem quam hujusmodi absolutionem vel relaxationem recipientem, in quacumque dignitate, preeminentia, statu vel ordine fuerint constituti, ex hac causa excommunicationis vinculo innodamus, relaxationem etiam hujusmodi sententie Sedi prefate similiter reservantes, mortis articulo dumtaxat excepto; et tunc nisi sanitate recepta infra tempus competens juxta locorum distantiam ad eandem Sedem venerint, suum humiliter recognituri reatum et ipsius Sedis beneplacitis parituri, relabantur in easdem sententias ipso facto. Ab hiis vero mulieres in hoc tantum excipi volumus, ut si solum ratione prestiti favoris hujusmodi sententias forsan inciderint, possint per suos diocesanos juxta formam ecclesie absolutionis beneficium obtinere. Ut autem hujusmodi noster precessus ad communem omnium notitiam deducatur, cartas sive membranas, processum continentes eundem, in ecclesie sancti Flaviani martyris appendi vel affigi hostiis seu superliminaribus faciemus, que processum ipsum suo quasi sonoro preconio et patulo indicio publicabunt, ita quod hii quos processus ipse contingit nullam postea possint excusationem pretendere, quod ad eos talis processus non pervenerit vel quod ignorarint eundem, cum non sit verisimile remanere quoad ipsos incognitum vel occultum quod tam patenter omnibus publicatur. Actum apud Montemfiasconem ante predictam Ecclesiam Sancti Flaviani in festo Dedicationis basilice Principis Apostolorum, pontificatus nostri anno secundo.

Handschrift

Redaktion M
Arles 60, fol. -

Parallelüberlieferung und Regesten

Papstregister: Mart.IV.276
Clemens IV.: -
Richard von Pofi: -
Berard von Neapel: 490
Potthast: 21947
Regesta Imperii V: -

neue Suche