Schillmann 3307

Ad perpetuam rei memoriam.

Novi flagitii noviter –. Ecce namque, committentibus nobis olim quondam Wiscardo de Petrasancta, militi Mediolanensi, viro utique fide ac devotione preclaro, prudentia predito et in grandium agendorum executione probato, curam et regimen Patrimonii beati Petri in Tuscia, ut sub ejus vigilantia et studio Patrimonium ipsum proficeret et gauderet, cum idem, qui sicut diutius exercitatus in talibus, plene noverat quid expediebat quidque pertinebat ad officium congrui et oportuni regiminis, dictum patrimonium sollicita industria laudabiliter gubernaret, quia Jacobus, natus quondam Guitti de Bisentio, perditionis filius, anxius humani sanguinis et iniquitatum amator, nonnullis offensis Romanam provocabat ecclesiam, predictus Wiscardus processit, ut debuit, contra ipsum. Cumque a Tancredo et quondam Nicolao, ejusdem Jacobi fratribus, sufficienti et ydonea, juxta beneplacitum nostrum, pro plena et firma securitate, nobis et ecclesie prestita cautione, prefatus W., postmodum de Monteflascone versus castrum Canini cum modica comitiva pergeret confidenter, quia terre tranquillitas, tutum pollicebatur iter, unde nec insidiarum suspicabatur astutias, nec de insultu hostium trepidabat, predicti Jacobus, Nicolaus et Tancredus, explorato et agnito illius progressu, instructas in mortem machinas detegentes, in eum sic fiducialiter procedentem, contra fidelitatis debitum et premisse cautionis tenorem ab eisdem Nicolao et Tancredo exhibite, cum complicibus et sequacibus suis hostiliter irruerunt, et in hominem inhumani furentes, immaniter ipsum sic invasum pulsarunt probris, pupugerunt lanceis, impetierunt gladiis, attriverunt percussionibus et ingeminatis vulneribus confoderunt, et quia hunc potissime scelesti quesierant ad mortem, solo prosternentes eundem, et in personam suam atrocius debachantes, sibi tandem post tot lacerationes et supplicitia (sic) vix expiranti, caput funesto gladio amputarunt. Efferbuit quoque amplius ferina sceleratorum rabies, et completam usque ad interitum in vivo sevitiam reiterans in occiso, in corpus exanime tormenta cumulatura prosiliit, sociata invicem membra dissocians corporisque compagem frustrati jam vita, in frustra concidens. Linguam etiam precisi capitis per colli posteriora de faucibus extirpavit; nec tamen adhuc rabies sanguinaria destitit, sed accendit ad crudeliora furorem, et insurgens ferocius in extinctum, aperto a tergo corpore, truculentam manum misit ad viscera, et cor inde avulsum, saturata insontis sanguine, foras traxit. Quam horribile facinus et quam detestanda presumptio! quanta ecclesie coutumelia quantusque contemptus! Et si circa tantum rectorem, in provincia tam honorabili per ipsam ecclesiam constitutum, sic excessit insolentia subditorum, quomodo presides alii sub ejusdem ecclesie dominio et districtu securi manebunt? Fragilis enim est et ad malum prona humana condicio, et cum unius commissum inultum relinquitur, alii per hoc ad simile invitantur, quia mulcte omissio est multis multa occasio ad multas injurias et offensas. Absit ergo quod per dissimulationem vel negligentiam, tam enormis offensa impunita remaneat, et ex impunitate trahatur ullo tempore in exemplum. Clamat quidem ad nos de terra vox sanguinis officialis nostri carissimi. Clamat, inquam et pulsat instanter apud Christi vicarium pro vindicta. Restat igitur ut, juxta magnitudinem sceleris, prodeat judicium ultionis, et predictos nefarios, quos lese majestatis crimen non est dubium commisisse, districte censure rigor sic feriat, quod et ipsos dura et perpetua dampnatione confundat, et aliis vehementem incutiat pene acerbitate terrorem. Prefatos namque Jacobum et Tancredum ac predicti Nicolai filios, necnon omnes qui fuerunt hujusmodi criminis socii et consortes, consilio, auxilio vel favore, in pluribus locis insignibus vicinis, publice ac sollempniter, citari fecimus, ut, cum flagitium hujusmodi esset notorium, ad initium presentis quadragesime, quod eis pro peremptorio termino assignatum extitit, comparerent personaliter coram nobis, sententiam et processus nostros alios audituri. Habita itaque super hiis cum fratribus nostris deliberatione sollempni, de ipsorum consilio, auctoritate apostolica, sententiando decernimus et pronuntiamus predictos Jacobum et Tancredum eorumque in hoc socios, ac omnes qui consilio vel favore, tanti maleficii fuere participes, perpetuo manere infames et semper existere intestabiles, ut nec testandi liberam habeant facultatem, nec in aliquorum bonis ex testamento vel ab intestato succedant. Omnia quoque ipsorum et prefati Nicolai bona et jura nobis et ecclesie Romane sententialiter confiscamus, non obstantibus venditionibus, permutationibus, locationibus, pignorationibus, donationibus et concessionibus et quibuscunque alienationibus, si que forte, sive post conceptam vel initam factionem, sive post contractum vel commissum crimen, de bonis et juribus ipsis aut eorum aliquibus per eos vel quoscunque alios sint presumpte, ac quibuslibet contractibus super hiis initis, et instrumentis seu litteris inde confectis, que omnia evacuamus, cassamus, irritamus et decernimus nullius esse momenti ac omnino vacua et irrita nuntiamus. Decernimus etiam et statuimus quod habitationes et alia universa edificia eorundem penitus destruantur, nullo umquam tempore reparanda, ut eis manentibus perpetuo dirutis, nunquam infamie ac dampnationis illorum memoria moriatur. Et quia matris injuria tangit acriter filios, nec possunt de confusione materna corda non concuti filiorum, si jam officiales nostri aut alii fideles, tanta matris ecclesie offensa commoti, ad ulciscendum ejus obprobrium, destruendo vel diruendo aut demoliendo castra vel edificia seu res alias perfidorum ipsorum, nostrum prevenientes judicium, processerunt, devotionis zelum vindicte acceleratione monstrantes, nos ratum habemus processum hujusmodi atque firmum. Si qua vero in feudum vel alio modo, aut si qua officia vel beneficia ab aliquibus tenent ecclesiis, illis eos omnino privamus, que libere ad ipsas ecclesias revertantur. Ut autem non solum in ipsos actores sceleris, sed etiam in eorum progeniem ultio inferatur, et ne minus vindicte quam excessus memoria prorogetur, constituimus ut nulli eorum nullique ab ipsis et predicto Nicolao descendentium, usque ad quartum gradum, aperiatur alicujus janua dignitatis, aut cujusque honoris ecclesiastici vel mundani, nec horum aliquis ad clericatum vel ministerium seu beneficium ecclesiasticum, aut in domibus regularibus ad alicujus prelationis honorem, neque ad potestarie, judicatus, tabellionatus vel quodcunque aliud officium publicum assumatur. Diffidamus insuper et forbannimus perpetuo prefatos lese majestatis reos, volentes et precipientes ut pro diffidatis et bannitis ubililibet habeantur, ac universis potestatibus, rectoribus, consiliis et communibus tam civitatum quam castrorum, nec non generaliter omnibus personis ecclesiasticis et secularibus, sub pena excommunicationis et interdicti prohibentes districte, ne ipsos ad civilitatem vel alios scienter recipiant vel receptent, aut eis contra premissa, favorem, consilium vel auxilium largiantur, decernendo illos qui contra hujusmodi nostram inhibitionem fecerint, excommunicationis sententie, ac loca eorum, quandiu in ipsis dicti rei fuerint, interdicto ecclesiastico subjacere. Per hec autem secularibus potestatibus non adimimus facultatem utendi contra eos legibus quas adversus tales catholici principes ediderunt. Denique pronuntiando decernimus, ut ipsorum et memorati Nicolai filii, a materna et avita omniumque proximorum hereditate ac successione habeantur penitus alieni, testamentis extraneorum nichil capiant, sintque infames perpetuo et ad testimonium perhibendum indigni, eorumque dictis, tanquam fide vacuis, non credatur. Filiabus tamen eorum salva remaneat portio in bonis maternis, juxta legitimas sanctiones. Actum apud Urbemveterem in palatio episcopali, nonis martii, anno tertio.