Pseudo-Marinus von Eboli

Schillmann 17

Ausstellungsdatum: 1263.07.18
Rubrik: Mittuntur nuntii ad imperatorem Grecorum pro negotio reconciliationis et ad quedam, que ipse scripserat, respondetur.
Initium: Imperialis excellentie nuntios

Zum Verzeichnis Schillmann

Brieftext

Ed. Jean Guiraud, Les registres d’Urbain IV (1261–1264) 2 (Bibliothèque des Écoles françaises d’Athènes et de Rome 2e sér. 13,2, 1901) S. 134–140 Nr. 295

Michaeli Paleologo, illustri imperatori Grecorum, viam agnoscere veritatis.

Imperialis excellentie nuntios, videlicet Maximum dictum Alufardum, monachum, Andronicum dictum Muzalonem et Michaelem dictum Abalantem, necnon et litteras quas nobis ex parte tui culminis iidem nuntii presentarunt, cum ingenti gaudio et exultatione ac honorificentia condigna recepimus; et tam ea que coram nobis et fratribus nostris dicti proposuere nuntii, quam earumdem litterarum seriem, quas de greco transferri fecimus in latinum, plene advertimus et intelleximus diligenter. Sane in ipsis litteris, in primo utique salutationis alloquio, nos papam veteris Rome, throni apostolici successorem et spiritualem tui patrem Imperii recognoscens, quedam deinde de caritate utilia subjuncxisti dicens quod Imperium tuum, caritatem libenter amplectens ac habens zelum Dei et zelans pacis et concordie bonum, se ad mittendum ad nos et apostolicam sedem predictos nuntios et litteras preparavit. Scripsisti etiam inter alia, quod nos, qui patres sumus, ad te, quem asseris nostrum devotissimum filium, paterni affectus viscera nullatenus aperimus, quantumcumque tu filius nos diligas sicut patrem. Nam licet, statim capta Constantinopolitana urbe, alias nobis epistolares litteras miseris eandem intentionem idemque propositum continentes, nichilominus tamen propter ardens tuum in hoc desiderium, predictos nuntios cum hujusmodi litteris mittere decrevisti, postulans ut circa priorem unitatem in Dei ecclesia renovandam pater filio conjungatur, quoniam, si hoc Dominus ex alto permiserit, nullus pro certo presumet contra ipsam ecclesiam superbire, quia nec rex nec princeps aliquis apostolice audebit resistere jussioni. Adjecisti quoque quod tuum Imperium multo fuit dolore turbatum, intellecto quod nos contra Januenses, pro eo quod se tibi vinculo confederationis astrinxerant, excommunicationis duxeramus sententiam promulgandam, apud ipsos ut ab hujusmodi confederatione discedant preceptis et monitis apostolicis insistendo. Propter quod miratus es valde quod nos, qui magni et primi sacerdotis locum tenere dinoscimur, hec jubemus guerram paci et bellum amicitie preponendo, cum tamen et Januenses et Greci christiani existant nec sit incongruum cum christianis dilectionem et unionem colere christianos. Descripsisti insuper multa mala que contigerunt populo christiano a tempore quo Latine gentes Grecorum terram, ut tuis verbis utamur, velut sortem propriam acceperunt, imponens Latinis eisdem templorum conculcationes et exterminia divinorum et quamplura alia que in sacris illarum partium edibus per eos asseris attemptata; que quidem, quoniam facta sunt et preterierunt, et quod factum est pro infecto haberi non potest, in eisdem litteris videbaris appetere ut hinc inde inimicitie dissolverentur, abicerentur scandala, et omne removeretur obstaculum, ad quod pedes suos possent offendere christiani; presertim cum tu, sicut asseris, id toto desideres mentis affectu, et si nos ad hoc ex corde velimus intendere, nichil est quod tantum bonum valeat prohibere. Sed cum nos, qui patres sumus, te in hoc debuerimus implendo patris officium prevenisse, tu nos in hac parte preveniens pacem et concordiam obtulisti, propter quod ad consu[m]mationem tractatus hujusmodi reputabas nos amplius obligatos, expresse protestans Imperium tuum id quod in eo est, jam laudabiliter explevisse ac posse dicere coram Deo et angelis ejus qualiter cucurristi ad patrem tamquam filius patris amator, debitam nobis habitudinem et convenientem honorem ac dispositionem sponte ac liberaliter offerendo. Unde, si filium occurrentem pater repelleret, Imperium tuum se de hoc coram Deo et ejus angelis excusaret. Dixisti preterea quod de dogmatibus fidei et consuetudinibus seu ritibus ecclesiasticis nullum tunc sermonem in eisdem litteris faciebas. Nam si aliqua in hiis esset discordia, pace premissa prehabitaque inter Latinos et Grecos concordia, hec solverentur facilius et celerius sopirentur. Demum autem tua sublimitas tam per easdem litteras quam etiam per memoratos nuntios cum multa petivit instantia ut apocrisarios seu legatos nostros, homines videlicet pacis et pacificos Christi discipulos, non gaudentes in vanitate verborum neque bono pacis mundanam sapientiam preponentes ad tuam presentiam mitteremus, cum per ipsos tuum expectet Imperium recipere a nobis et predicta sede responsum. Nos igitur, hujusmodi litteris debita cum predictis fratribus nostris attentione discussis, Deo patri omnipotenti, a quo bona cuncta procedunt et in cujus manu regum corda consistunt et qui etiam quocumque vult illa sine obice difficultatis inclinat, multimodas gratiarum retulimus actiones, totaque Romana mater ecclesia in superne laudis jubilum assurrexit, pro eo quod Spiritus sancti gratia videbatur mentales tanti principis oculos sui fulgoris radiis illustrasse ac ostendisse sibi viam catholice veritatis, per quam ad matrem filia, pars ad totum et membrum reducatur ad caput. Hoc etenim eadem Romana semper affectavit ecclesia et ad hoc indesinenter sue studium considerationis inflexit ut Grecorum ecclesia sue reficeretur lacte dulcedinis sueque affluentis educaretur uberibus caritatis, ita quod ovile dominicum sub unius pastoris regimine alimenta doctrine salutaris acciperet et nomen Domini sub uno vere fidei dogmate utilius et salubrius invocaret. Volentes itaque, quinimmo toto mentis cupientes affectu tam utili tamque fructuoso tractatui diligenter et ferventer insistere ac nostros propter hoc ad te apocrisarios juxta imperialis petitionis desiderium destinare, memoratis tue celsitudinis nuntiis paterna benignitate respondimus quod circa mittendas ad te personas ydoneas, in quarum ore verba responsionis apostolice ponerentur, libenter tue satisfaceremus beneplacito voluntatis. Licet ergo, eisdem tuis recedentibus nuntiis, vellemus nostre super hoc intentionis affectum producere, favente Domino, celeriter ad effectum, longa tamen loci distantia in quo dilecti filii Symon de Alvernia, Petrus de Moras, Petrus de Crista et Bonifatius de Yporia, fratres ordinis Minorum, latores presentium, apocrisarii nostri, tunc temporis morabantur, nostris super hoc votis ultra spem nostram obstaculum dilationis ingessit. Infesti quoque rumores, que ad audientiam nostram medio tempore pervenerunt, de persecutionibus, vexationibus, molestiis et pressuris que nobili viro Guillelmo de Villarduino, principi Achaye, devotissimo utique dicte matris ecclesie filio, ejusque terris et insulis ac Latinis morantibus in eisdem, per tui vires Imperii jugiter inferuntur, celerem expeditionem legationis hujusmodi retardarunt, cum per hujusmodi tuorum operum novitatem resiliisse a concepto proposito nec in eadem voluntate persistere credereris. Verumtamen, quia tanti boni prosecutio non potuit apud nos nec debuit per aliquod quantumcumque verisimile retractivum finaliter impediri, cum ceteris mentis nostre desiderabilibus id specialiter preferamus ut Christiana plebs sub orthodoxe professione fidei atque cultu proficiat et in idem individuum collegium unius pastoris solidetur magisterio et custodia muniatur; ecce predictos fratres, viros utique religione conspicuos et in lege Domini eruditos, pacificos et ramum olive in ore gestantes, veritatis evangelice professores, amatores et cultores humilitatis, qui Christum sequendo pauperem, seculo cum suis divitiis et deliciis derelicto, ad solam celestem patriam tota mentis intentione suspirant, ad tuam magnitudinem tamquam pacis angelos de fratrum nostrorum consilio destinamus, sperantes in illo qui, arcem possidens unitatis, universitati rerum, quas condidit, sue vestigium unitatis impressit, per quam ad suum principium recurrentes, in eo recipiunt perfectionis finem a quo subsistendi sumpsere primordium, quod aures imperialis mansuetudinis ad eorumdem fratrum salutaria monita efficaciter inclinabit tibique tribuet ex alto virtutem cogitandi vias Domini tuosque pedes in ejus testimonia convertendi, preduce caritate que, sicut litterarum tuarum habet assertio, tuum excitavit et induxit Imperium ad pacem a nobis et concordiam requirendam et super qua etiam, veluti super solidum fundamentum, litterarum ipsarum structuram quasi totaliter erexisti. Et ideo nos qui vices illius, licet immeriti, tenemus in terris, qui caritatem docuit, caritatem dilexit, caritatem ostendit et caritatem misit in mundum, verba caritatis a te proposita in ipso primo earumdem exordio litterarum caritative recepimus et libenter audivimus, Deo qui caritas est, labiorum nostrorum propter hoc vitulos immolantes ac devote supplicantes eidem ut te per suam clementiam ad illius vere caritatis perducat effectum, per quam in Deo maneas et Deus in te dignetur tamquam in suo habitaculo permanere. Ex zelo namque sincerissime caritatis procul dubio procedere noveris quod ad te et ad cunctos populos, quos tuum regit et gubernat imperium, ut ad unitatem redeatis catholicam, totis clamamus affectibus et vos ut ad sinum matris ecclesie convertamini promptis desideriis invitamus, quoniam hujusmodi unio sive connexio salutaris, si placeret Altissimo quod nostris et tuis temporibus fieret, cordi nostro inextimabilis gaudii rorem infunderet et ancxie propter hoc nostre mentis ardorem affluentis letitie refrigeraret irriguo, nostrumque animum panem salutis et fructum animarum desiderabiliter appetentem pabulo reficeret caritatis. Tunc enim nobis et ipsi ecclesie proveniret magnum et desiderabile salutare, cum videremus varias gentium nationes sub ejusdem observantia fidei in unum acceptabilem Christo populum congregatas. Tunc per universam ecclesiam inundantis jubilationis erumperet plenitudo, cum ejus uterus sobole geminata concrescere cerneretur. Tunc etiam exultatione nimia ylaresceret totus orbis, quia valde bonum et jocundum existeret fratres simul in domo Domini habitare. Hec, inquam, domus est ecclesia Christi firmiter edificata et bene fundata supra firmam petram fidei orthodoxe, quam ipse Christus suo fundavit sanguine pretioso et in qua multitudini credentium est cor unum et anima una, unus Dominus, una fides et unum baptisma, et in qua etiam tota fidelium multitudo uni corpori comparatur, dicente apostolo: Multi unum corpus sumus in Christo, cujus quidem corporis unitas a spiritus unitate procedit, qui etsi sit unus, pro suo tamen arbitrio membris ipsius ecclesie diversitatem influit gratiarum; propter quod idem apostolus, enumeratis Spiritus sancti donis, ait: „Hec autem operatur unus atque idem spiritus, dividens singulis prout vult”; et post pauca subjungit: „In uno spiritu omnes nos in unum corpus baptizati sumus.” Hec quippe ecclesiastici corporis unitas per inconsutilem Christi tunicam que, divisis aliis vestibus, uni tantum cessit in sortem, non immerito figuratur. Hanc unitatem piscina probatica designavit, in qua unus tantummodo sanabatur, extra ipsam languentium multitudine remanente, quoniam in hujusmodi unitatis circuitu impii ambulant et in eam intrare renuunt ut sanentur. Hanc etiam unitatem commendat sponsus in Canticis dicens: „Una est columba mea, perfecta mea”, quamquam plures reginas, concubinas et adolescentulas esse describat. Ut igitur hujusmodi unitatis gratia firma et illibata penitus servaretur, unum eidem unitati Dominus, videlicet beatum Petrum, apostolorum principem, caput instituit et magistrum, ut illam quasi Noe arcam, extra quam animantia derelicta in aquis diluvii submerguntur, in ipso apostolorum principe velut in uno cubito consumaret, eique magisterium ecclesie sue conferens et primatum, oves et agnos suos illi pascendos premissa trina dilectionis interrogatione commisit, tradens ei claves regni celorum cum libero ligandi atque solvendi pontificio et plenaria potestate; et ne ipsius principis fides deficeret, adeo pro ipso efficaciter exoravit quod, cum postmodum aliarum ecclesiarum nonnulle fuerint hereticorum errore fedate, Romana ecclesia, cujus idem beatus Petrus magister extitit, immaculata remansit nullamque prorsus labem contraxit heretice pravitatis. Unde reliqui apostoli et discipuli hujusmodi institutionem Dominicam, etiam post Christi ascensionem, inviolabiliter observantes, recognoverunt eundem beatum Petrum fore Christi vicarium et super eos primatus officium in omnibus obtinere. Ad verbum namque ipsius beati Petri surgentis in medio fratrum unanimiter per apostolos ad electionem Mathie proceditur. Surrexit enim in medio, tamquam ardens igne sancti Spiritus, loco magistri qui ei commiserat gregem suum et tamquam honorabilissimus cui omnes pariter intendebant. Ejus quoque sermonibus illi, qui blasphemabant apostolos, immo sanctum Spiritum, convincuntur. Multa insuper fidelium milia ipsius predicatione convertuntur ad fidem, in qua quidem predicatione se ferventer et ardenter velut Christi vicarius exercebat. Neque huic institutioni Dominice sancti patres postmodum restiterunt; sed ipsius principis successorem, tanquam illum qui Christi vices in terris obtinet, venerantes et ad ejus judicium in fidei recurrentes dubiis, ejus auctoritate hereses condempnarunt, manentes sicut membra in eorum capite, apostolico scilicet throno pontificum Romanorum, a quo querendum est quid sit tenendum quidve credendum, cum ejus sit reprehendere, statuere, ordinare, disponere, precipere, solvere et loco illius ligare, qui edificavit illum et qui nulli alii, sed ipsi soli, quod suum est plenum tradidit et concessit. Huic etiam throno omnes catholici jure divino caput inclinant et primates mundi, veram confitentes fidem, tamquam ipsi Domino Jesu obediunt et intendunt, ac in illum tamquam in solem respiciunt et ab eo lumen veritatis et fidei ad salutem recipiunt animarum, prout nonnullorum sanctorum patrum, tam Grecorum quam aliorum, scripture veridice firmiter asseverant. Porro cum precellens ecclesie predicte auctoritas et potestas et evangelico roboretur privilegio et quamplurium sanctorum doctorum testimonio fulciatur, nequaquam expediens fore decrevimus plura horum super hoc scripta producere, quia supervacuum prorsus existeret solem adjuvare facibus et id quod est in celo et in terra notorium scripturarum suffraglis comprobare. Sed utinam imperiale judicium rationis nos, throni apostolici successorem et spiritualem tui patrem Imperii, sicut verbo in tuis litteris, sic et opere recognosceret ac nobis debita jura redderet reverentie filialis! Utinam illam caritatem, cujus te asseris sectatorem, circa nos et thronum ipsum efficaciter demonstrares, ad gregem redeundo Dominicum ac recipiendo te ipsum in tuto matris ecclesie gremio, ubi consolationis materne dulcedinem cum ceteris orthodoxis mundi principibus degustares et ubi etiam in tuis cunctis oportunitatibus indesinenter tibi adesse sentires prompta sui presidii favorabilis adjumenta! Nam si hoc tibi Spiritus, qui ubi vult spirat, celitus inspiraret, non solum ostenderemus et aperiremus tibi paterni affectus viscera, verum etiam te intra illa tamquam precordialem et carissimum filium locaremus, tibique in tui sustentatione et exaltatione solii monstraremus quantum thronis regalibus apostolice sedis gratiam et communionem habentibus sit necessaria, fructuosa et utilis potestatis apostolice plenitudo. Neque volumus diffiteri, quinimmo constanter asserimus quod maxima eidem ecclesie ac tibi etiam ex tui conversione Imperii utilitas multorumque incrementa profectuum spiritualiter et temporaliter provenirent, quia et ejusdem corpus ecclesie ex tam nobilis membri reintegratione appareret et existeret in omni parte sui elegantissime venustatum et membrum ipsum non languesceret neque tabesceret extra corpus, sed validum ex illo suscipiens nutrimentum, favoris et honoris vigorem resumeret et humorem, illamque curam teneram vigilemque sollicitudinem de tuo Imperio eadem haberet ecclesia, quam habet de ceteris orbis terre regnis atque provinciis sub salubri ejus obedientia constitutis; quorum principatus et potestates adeo fovet, protegit et gubernat quod, si nonnumquam inter hujusmodi regna sive provincias dissensionum scandala seu tumultuantium bellorum discrimina forsitan oriuntur, statim eadem ecclesia in medias filiorum furentium partes prosiliens et strictos jam vel stringendos gladios de manibus altercantium confidenter eripiens, per auctoritatem fit inter ipsos imperiosa placide pacis auctrix. Reges quoque catholici, cum inter ipsos aliquid dissensionis emergit vel cum vassalli eorum presumunt contra eos calcaneum rebellionis erigere, mox habent ad portum ecclesie predicte recursum, ejusque salubre consilium et auxilium implorantes, tranquillitatis et pacis remedia infallibiliter ab ipsa recipiunt, per que et inter discordes et turbatos eorum animos serena concordia et concors serenitas reformatur, sedantur seditiones a subditis concitate et litigantium clamores queruli conticescunt. Preterea circa heredes parvulos regnorum hujusmodi, si quos, parentibus eorum regibus deficientibus, in pupillari etate remanere contingit, eadem Romana ecclesia pie matris assumit officium ac diligenter et utiliter ipsorum gerit regimen et tutelam; eorum hereditates et regna, cum necessitas imminet, etiam suis propriis sumptibus a quibuslibet invasoribus et occupatoribus defendendo. Hec autem et alia quamplura refugia invenerunt semper et inveniunt apud eandem ecclesiam fidelia et obedientia sibi regna et reges ac principes orthodoxi. Unde si tu, quod ferventer appetimus, inspiratus a Domino, ad ejus obedientiam recta mentis intentione redires, tanto promptiora favoris et presidii juvamina tuum in illa inveniret Imperium in tua tuorumque heredum defensione ac exaltatione perpetua, quanto ferventioribus desideriis eadem ecclesia festa paschalia tue jocunde conversionis expectat quantoque attentioribus studiis te ad ejus unitatem conversum in sue caritatis amore ac gratia retineret. Quesumus ergo, quinimmo tuam excellentiam obsecramus per aspersionem sanguinis Jesu Christi, ut illud laudabile ac salubre propositum, quod tue littere te super hoc jam concepisse testantur, in partum, sublata qualibet difficultate ac dilatione, producas, redeundo celeriter ad amplum et spatiosum ejusdem ecclesie gremium, ubi indubitanter invenies tibi et semini tuo perpetua solide firmitatis sedilia preparata et ubi etiam non solum tu, sed et tua posteritas futuris temporibus recumbere poterit confidenter; quia, si te in consilia meliora retuleris et ad eandem ecclesiam in spiritus humilitate redieris, non solum auxilium Januensium, quorum amicitiam nos tibi subtrahere velle conquereris, et aliorum fidelium Latinorum potentiam, verum etiam, si oportunum fuerit, vires omnium orthodoxorum regum et principum orbis terre in tuum tuique solii fulcimentum conflare ac procurare studebimus inter te et ipsos indissolubilis federa dilectionis et pacis, ad laudem et gloriam divini nominis et christiane religionis augmentum. Sed quamdiu ipsi Romane ecclesie inobediens et throno apostolico indevotus extiteris, salva conscientia sustinere non possumus quod dicti Januenses vel alii quicumque Latini tibi auxilium prebeant vel favorem, cum sit prorsus incongruum ut obedientie filii cum filiis inobedientie per alicujus confederationis commercium misceantur, presertim cum posset per tale commercium status inobedientium fortius ad inobedientiam roborari. Posset etiam de facili puritas filiorum obedientium ex socia conversatione et familiaritate, quam cum inobedientibus contrahunt, in sinceris eorum moribus maculari. Si ergo contra eosdem Januenses hac de causa processimus, imperialis circumspectio non miretur, cum officii nostri debitum impleverimus in hac parte; nec per hoc aliquis rationis judicium et non voluntatis sequens libitum juste contra nos potest arguere quod guerram paci et bellum amicitie preponamus, cum talis confederatio seu amicitia in guerram, bellum et scandalum predicte Romane ecclesie suorumque fidelium filiorum, quos ante oculos suos in ejus gremio cum eorumdem favore Januensium opprimis, cedere totaliter dinoscatur. Et cum simus illius vicarii veritatis, qui ait: „Ego sum via, veritas et vita”, propter quod veritatem diligere, veritatem ostendere, veritatem sequi, veritatem omnibus dicere ac veritatem etiam supra tecta predicare tenemur, tacere in hoc nec debemus nec volumus veritatem, quod omnes illi qui throno apostolico non obediunt, quantumcumque christianos se nominent, Dominicis obviant institutis, et ideo peccant mortaliter et graviter oculos divine majestatis offendunt. Nam quanta sit inobedientie culpa, verbo Samuelis ostenditur asserentis quod quasi peccatum ariolandi est repugnare, et quasi scelus ydolatrie acquiescere nolle. Monstratur etiam et exemplo Dathan et Abyron qui propter inobedientie malum ab Altissimo pena gravissima sunt puniti, terra eos cum suis omnibus absorbente. Hec autem dicimus tibi more periti medici nolentis palpare vulnera, inobedientie telo transfixa; et ideo verba nostra patienter audias et sapienter advertas ut tibi, auctore Deo, proficiant ad salutem. Meliora sunt enim, Salomone teste, diligentis vulnera quam fraudulenta oscula odientis. Ad nostrum nempe spectat officium, ubi necessaria est increpatio non tacere, sicut conticent canes muti non valentes latrare, sed secundum apostolum arguere, obsecrare et increpare in omni patientia et doctrina. Verum quanta mala populo christiano contigerint a tempore dissentionis et divisionis hujusmodi nullatenus ignoramus; quinimmo, dum hec ante oculos mentis nostre reducimus, producimus ab imis amara suspiria nec possumus lacrimas continere, dolentes super illis qui primo a predicte Romane ecclesie obedientia recedentes, inter Latinos et Grecos tanti materiam scandali reliquerunt. Nam si Latini Grecos diversis temporibus impugnarunt, hoc procul dubio non fecerunt causa tantummodo acquirendi eorum terras et divitias temporales, sed ut per vexationem Grecis intellectus, qui noluerunt intelligere, ut bene agerent prestaretur; propter quod, si templa divina et edes sacre per aliquos latrunculos seu per aliquos predatores destructionis exterminium, sicut in terris, guerrarum fluctibus estuantibus, consuevit contingere, forsitan incurrerunt, nullus sane mentis potest vel debet id Latinis omnibus imputare, sed hujusmodi latrunculis et predatoribus, immo potius illis qui, prout dictum est, inter utramque gentem dissidii zizaniam seminarunt. Quia vero pacem videris appetere ac petere ut hinc inde solvantur inimicitie, abiciantur scandala et omne removeatur obstaculum ad quod christiani possint offendere pedes suos, nos tuum in hoc salubre ac laudabile desiderium dignis laudum preconiis attollentes, ad imperialem notitiam presentium tenore deferimus quod, cum illius regis pacifici vices geramus in terris qui, unicum sacrificium, per mortem patri se obtulit ut, secundum Johannem, filios Dei, qui erant dispersi, congregaret in unum, et qui, secundum apostolum, est pax nostra, faciens utraque unum, et qui etiam ad passionem accedens, de pace condidit testamentum, veram pacem et concordiam querimus et ad talem pacem inter utrumque populum, auctore Domino, reformandam vigilanter et efficaciter intendere volumus, per quam utique pacem copula recte caritatis et fidei cordibus inseratur, et que unitatis vinculum operetur, procul depellat odia, rancores abigat, fuget invidiam excutiatque livorem, pacet mentes, corda conciliet et societ voluntates. Unde si talem pacem tua nobis offert serenitas, nos illam et libenter admittimus et desideranter amplectimur, firmo intendentes proposito et intentione stabili proponentes, secundum Psalmistam, inquirere ac sequi eam ac pro ipsa, si opus fuerit, superimpendere nosmetipsos. Sed quia non esset pax vera nec stabilis, que super firmo non consurgeret unitatis et fidei fundamento, non debuit dogmata fidei et ritus ecclesiasticos tua postponere magnitudo, cum non sit dubium omnem pacem omnemque concordiam tamquam adjectivum ex hujusmodi debere subsequi substantivo. Nam cum hec principaliter insidant menti nostre, cum etiam circa hec specialiter nostre diligentie studium et apostolice sedis versetur intentio, inconveniens satis fuit illa postponere, que preponi potius debuissent. Nos autem, quia utrumque volumus, utrumque querimus et utrumque votis ancxiis (sic) affectamus, predictos nostros apocrisarios pro utroque negotio, ut scilicet et de dogmatibus fidei ritibusque ecclesiasticis et de pace ac concordia cum tuo tractent Imperio, ad te duximus destinandos. Unde si pacem et concordiam desideras, ut scripsisti, in prosecutione ac consum[m]atione tractatus hujusmodi tractabilem te exhibeas et benignum. Nec reputari possumus ab aliquibus negligentes quod te non prevenimus, sed a te fuimus in pacis oblatione preventi. Noviter enim tunc fuerat cervicibus nostris impositum jugum apostolice servitutis et, in illo nostre novitatis initio, tot et tantis fuimus sollicitudinibus et curis obsessi, quod ad sustinendos inundantium undique super nos negotiorum impetus reputabamus nos quasi penitus impotentes. Sed quantumcumque essemus negotiorum varietatibus occupati, semper tamen cogitabamus, inter alia maxima que nostris humeris incumbebant, qualiter tuum attrahere possemus imperium ad ecclesiasticam unitatem, intendentes firmiter in hoc predecessorum nostrorum Romanorum pontificum inherere vestigiis, qui sub diversitate temporum indeficientibus studiis, licet (quod dolentes referimus) eorum labores inutiles sterilesque abierint, laborarunt, ac spem nostram ponentes in eo qui est in se sperantium fortitudo, quod ecclesie Dei tantum bonum tuis temporibus proveniret. Ideoque imperialem mansuetudinem de fratrum nostrorum consilio monemus, rogamus et hortamur attente ac per aspersionem predicti sanguinis obsecramus quatenus, habens cor sursum ad Dominum ac de tua tuique conversione populi cogitans et salute, predictos nostros apocrisarios ob reverentiam memorate sedis et nostram benigne recipias et honorificentia condigna pertractes, ac tractes efficaciter super premissis, per te vel per alios quos ad hoc deputaveris, cum eisdem, sicque attente prebeas ipsorum salutaribus monitis aures tuas, ut spes, quam de tua laudabili intentione concepimus, fructus nobis et toti generali ecclesie afferat concupitos. Si autem ex tractatu hujusmodi visum tibi fuerit et eisdem apocrisariis, quod tam pium tamque salubre negotium progressum laudabilem et egressum debeat habere felicem, ordinari poterit per te ipsosque apocrisarios ut sollempnes nuntii pro ejusdem consum[m]atione negotii, cum auctoritate ac potestate plenaria et mandato sufficienti, ad nos ex parte tue celsitudinis dirigantur, vel alia via conveniens inveniri, per quam ad consum[m]ationem dicti negotii finaliter, auctore Domino, procedatur. Ad hoc autem ut tractatus hujusmodi tam salubris aliquo sinistri casus occursu seu quolibet alio insperate turbationis impediri nequeat interjectu, a tua magnitudine pro munere petimus speciali ut, saltem divine majestatis intuitu, cessent penitus interim commote jam per te contra memoratum Achaye principem simultates, terribiles armorum strepitus conquiescant, hostiles arceantur incursus et precipites bellorum impetus refrenentur. Ita quod nos, videntes et recognoscentes quod libenter in hoc apostolicis beneplacitis te coaptes, reddamur exinde tibi non solum ad benivolentiam, verum etiam ad procuranda tua spiritualia et temporalia commoda proniores. Ceterum quia novissime hiis diebus rescriptum imperiale recepimus, in quo, inter alia, continebatur expresse quod in causis seu questionibus, que tuum habet seu habere posset Imperium cum Latinis, nullum alium judicem nisi solum Romanum pontificem et Romanam ecclesiam habere proponis, nos attendentes quod ex recta confidentia et ex benivolentia multa procedit quod nostrum et ipsius ecclesie subire judicium non recusas, quinimmo te offers ad subeundum illud expositum et paratum, tui super hoc animi promptitudinem, quam disponere ac dirigere jam videtur Altissimus ad suorum semitam mandatorum, commendandam propter hoc multipliciter ac uberrimis gratiarum actionibus prosequendam fore decrevimus, imperialis circumspectionis industrie predicentes aperte quod, cum nos in valle hujus seculi vices superni Judicis exequamur simusque omnibus, secundum apostolum, in justitia debitores, super hujusmodi causis seu questionibus, si eas vel ipsarum aliquas ad examen apostolicum devenire contigerit, adeo favorabilis justitie plenitudinem tibi tuoque imperio exhibere curabimus, quod tu, qui patris et matris subire judicium elegisti, merito gaudere poteris te in nobis et predicta Romana ecclesia id, quod in patris et matris reperire foro speraveras, invenisse. Datum apud Urbemveterem, XV kalendas augusti, anno II°.

Handschrift

Redaktion M
Arles 60, fol. 006v

weiter in Brieffolge

zurück in Brieffolge

Parallelüberlieferung und Regesten

Papstregister: Urb.IV.295
Clemens IV.: -
Richard von Pofi: -
Berard von Neapel: -
Potthast: 18605
Regesta Imperii V: -

neue Suche