Epistolae variorum

Treffernummer 5 von 8

MGH Epp. 9 Walt5

Nummer: Walt5
Inhalt: Die Witwe klagt über die Verminderung ihres Besitzstandes durch den Grafen Odo, ihren Vetter, und den Grafen Ubald von Senlis.
Datierung: 02.04.887-20.02.888
Region: Westfr.
Absender: Witwe des Laienabtes von Saint-Symphorien in Orléans
Adressat: Eb. Walter von Sens (887-923)
Incipit: Quantum vestram excellentiam continuis prosperari
Überlieferung: Sammlung, Text zum Teil in tironischen Noten
Hs(s):
  • Paris, BnF, Nouv. acq. lat. 1096 fol. 96v-97r
  • Lit.: Siehe oben Nr. Walt1■.
  • Druck(e):
  • Bischoff, Briefe (1984) S. 131 f. Nr. 5
  • Regest(en):
  • CSLMA 3 (2010) S. 93
  • Literatur:
  • Bischoff, Briefe (1984) S. 123-126
  • Guillot, Les étapes (1989) S. 203-206
  • MacLean, Kingship (2003) S. 50-53
  • Bemerkungen:
  • Text liegt vor.
  • Walt5 Text

    Witwe des Laienabtes von Saint-Symphorien an Eb. Walter von Sens 887-888

    Text nach Bischoff (Bi) S. 131 f. und Hs. Für die Überprüfung der tironischen Noten danke ich Martin Hellmann.

    Sublimi pontificatus apice aeternitatis ornato[a] ill.[1] archiepiscopo venerabiliter[b] ill.[2] vestra, quantum posse et nosse sufficit, fidelis ancilla iuge servitutis obsequium cum inexhausto perpetue felicitatis gaudio[c].

    Quantum vestram excellentiam continuis prosperari ac exuberari cupio viscerabiliter successibus, nec[d] mortalium litterarum contextu[e] valet constringere nec verbis liquido patefacere, orans iugiter, ut inclytus salutis largitor[f] et[g] auctor vos anime et corporis felicitate gaudentem per maxima temporum conservare dignetur curricula. Denique, quia ad aures vestre pietatis viva voce minime possum attingere, has vestre celsitudini dirigo litteras, per quas vobis patefaciam, quam multis undique secus afficior angustiis. Ni enim[h] longa terrarum praepedirent spacia, quae me vestro optabili et glorioso fraudantur aspectu, celeri gressu paternum vestrae pietatis adirem gremium, in quo omnis mea fiducia spesque consolationis procul dubio quiescit. Multa siquidem eventus temporis dictat incommoda, unde vestrum expeto necessarium consilium et adiutorium. Sperabam itaque, quod Odo[3] comes et consanguineus noster me suis, ut nobiliter decuerat, per omnia iuvaret ac fulciretur[i] auxiliis. Quod nullatenus, credo meis praepedientibus peccatis, in eo hactenus experta sum. Qui, ut manifestius dicam, magis in detrimento [re]rum mearum[j], posteaquam illam, quam scitis, nostris in partibus adeptus est sublimitatem, quam in mei honoris augmento, ut luce clarius patet, intendere studuit. Nam ex abbatia sancti Simphoriani[4], quam domini tribuente clementia ac vestra praeparante sapientia[k] habere debeo, maximam partem mihi abstulit, scilicet centum LX mansa, quae, ut mihi alio in loco commutaret, saepius promisit, sed nondum promissioni eius commitatur effectus. Propterea suppliciter expeto, ut cum illo vos cum fidelibus vestris meis consanguineis loquamini ac vestris inpetrate precibus, quatinus praedictum mihi reddat beneficium, quia nisi eum mihi reddiderit, hoc parum, quod[l] ex eadem nunc ei[m] restat abbatia, nequaquam mihi opus habet, ea scilicet de causa, ut meo meorumque honori congruentes sumptus inde exire possint. Insurgit etiam aliqua[n] alia ex parte mihi magnum et pene intolerabile infortunium, quod vestram, ut ei consolationem et adiutorium praebeat, nolo latere magnificentiam. Nam Ubaldus[5] Silnectensis com[es] minatur mihi tollere alodum non vobis incognitum, quem mihi meus senior dotis gratia <co>ram[o] nobilibus istius patriae comitibus quam plurimisque[p] il[lu]stribus[q] vasallis nullo contradicente tradidit. Unde, ut mihi, sicut ex omnibus rebus et angustiis assolet, vestra pro viribus opituletur magnificentia, humili et flebili mente deposco, quia nemo vitali fruitur vita, in quo ex omnibus r[ebus] tantam habeam fiduciam quam in vobis. Propterea supra omnia, quae superius poposci, de[…..][r], ut eam, quam ex me ab ineunte aetate coepistis, semper habeatis misericordiam et sicut mihi per Amalricum[6] Odonis[7] vasallum dudum mandastis, nunc adiutorium mihi praestare dignemini, quoniam iam diu […..][s] in civitate stando et omnia queque care emendo velut[t] ratio exposcat d[…..] civitatis deficiunt thesauri, quos mihi domnus senior meus defunctus abbas[u] dereliquit. […..] brevi verbo nec aliquem (?) vobis dirigere possum missum, qui vobis [……..][v] pro me innumerabiles vestre notitiae manifestat angustias. Sed[w] cum ex[x] his omnibus vestrae mercedis causa aut per litteras vestras aut per missum vestrum mihi responderitis, tunc unum, quem vobis placuerit, ex nostris vasallis vestro dirigemus servitio.

    a. ora-to Hs., honorato Bi.

    b. venerando Bi.

    c. Note G-o (undeutliches G mit nach rechts statt links gerichtetem Abstrich) Hs.

    d. undeutliche Korrektur aus nunc Hs.

    e. contextus Bi.

    f. über der Zeile Hs.

    g. über der Zeile Hs.

    h. eni Hs.

    i. so Hs.

    j. korr. aus meorum Hs.

    k. sententia Bi.

    l. dahinter gestrichen habeo Hs.

    m. mihi Bi.

    n. über der Zeile Hs.

    o. durch Rostloch halb zerstört Hs.

    p. dahinter gestrichen istius patriae Hs.

    q. durch Rostloch halb zerstört Hs.

    r. Note wie DN-o, denuntio beabsichtigt? Bi.

    s. mit Verweisungszeichen eine Note über der Zeile Hs.

    t. velut bis civitatis (Z. ■) mit Verweisungszeichen über der Zeile Hs.

    u. Note Ab-B-as mit Endsilbe –as statt Punkt Bi.

    v. drei kleine Noten Bi.

    w. Deinde (?) Bi.

    x. pro Bi.

    1. Wohl Eb. Walter von Sens (887-923). Vgl. dazu S. ■ Anm. ■. Die Datierung des Briefes erschließt sich aus der Weihe Walters am 02.04.887 und der Krönung Odos, der in Z. ■ als Graf genannt wird, am 20.02.888.

    2. Die Witwe des Laienabtes von Saint-Symphorien in Orléans als Absenderin ergibt sich aus Z. ■ unten.

    3. Odo, Gf. von Paris (862-898, ab 20.02.888 Kg. des Westfrankenreiches).

    4. Saint-Symphorien in Orléans.

    5. Ubald (Hucbald), Gf. von Senlis († nach 890) war ein wichtiger Parteigänger Odos, vgl. dazu Bischoff, Briefe (1984) S. 132 Anm. 2 und Kienast, Vasallität (1990) S. 499.

    6. Wohl identisch mit dem Amalricus, der zwischen 890 und 908 mehrfach im Vasallenverband der Robertiner genannt wird, vgl. Bischoff, Briefe (1984) S. 132 Anm. 3.

    7. Siehe oben Anm. ■.

    zitierbarer Link zu diesem Datensatz: http://localhost:8090/exist/rest/db/mss/epp/epp_9/bin/epp_db_search.xql?id=Walt5

    Sammlungskontext anzeigen

    zurück zur Übersicht

    vorheriger Treffer

    nächster Treffer

    zurück zum Suchformular